ตอนแรกเราได้ข่าวว่าโอริอาทเสียสติ แล้วเจ้าก็โผล่มาที่นี่ ไม่ต้องเป็นนักวิชาการก็รู้ว่าสองเหตุการณ์นี้มันเกี่ยวข้องยังไง
ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอยู่ในโลกภายนอก ต่อให้ข้าเห็นกับตา ข้าก็ไม่มีทางเข้าใจได้ ข้ารู้แค่ว่าโลกที่เรารู้จัก... มันจากไปแล้ว แล้วตอนนี้เราก็ต้องทำทุกวิถีทางไม่ให้จากไปกับโลกใบนี้ด้วย
— แนะนำตัว |
เนสซ่า... ข้าเห็นเธออยู่ในคืนหนึ่ง เธอวิ่งไปตามชายฝั่ง วิ่งไปทางที่ราบดินโคลน ข้าเรียกหาเธอ... แต่เธอไม่หันหน้ามาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเธอไม่ได้ยินข้าหรือไม่อยากจะได้ยินข้ากันแน่ ข้าพยายามวิ่งตามเธอไป แต่เธอหายไปในความมืดก่อนที่เท้าข้าได้เหยียบทรายเสียอีก
ข้าเลยตามรอยเท้าเธอไปจนถึงที่ราบดินโคลน แล้วนั่นเป็นตอนที่รอยเท้าของเธอ... หายไปเฉยๆ ไม่มีร่องรอยของการพบกับใครหรืออะไรสักอย่าง ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ เหมือนกับว่าเธอวิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พอถึงครู่ถัดมา... ก็หายไปดื้อๆ
ฟังนะ ข้าได้ยินอะไรมามากว่าเจ้าทำอะไรลงไปบ้าง แต่ละอย่างที่เจ้าทำมานั้นช่างเหลือเชื่อเสียจริง เจ้าทำเรื่องนี้ได้แหละ ได้โปรดเถอะ ตามหาเนสซ่าให้เจอแล้วพาเธอกลับมาหาเราที
— เนสซ่า |
เจ้าเจอเนสซ่าแล้วรึ? ได้คุยกับเธอด้วยเหรอ? ข้าไม่ได้หวังมากขนาดนั้นเลย จริงๆ นะ
การ... เปลี่ยนแปลง... ที่เธอต้องเผชิญนี้ เป็นคำสาปที่ไอ้ 'ราชันน้ำเค็ม' นั่นสาปไว้... คำสาปนั้นต้องล้างได้สิ ข้ามั่นใจแน่ๆ!
เจ้าต้องลุยต่อ ตามรอยเธอไปก่อนที่ร่องรอยจะเลือนไปหมด เดินเลียบไปตามชายฝั่ง สุสานเรือล่ม หรือกระทั่งลุยผ่านถ้ำของเมอร์เวลหากเจ้าจำต้องทำ
ข้ามั่นใจว่าราชันน้ำเค็มนี่ไม่ออกจากรังน้ำเค็มของเขาไปไกลนักหรอก
— เนสซ่า |
ข้าสงสัยจริงๆ ว่าลิลลี่รีดไถจากผู้ลี้ภัยจากโอริอาทไปมากเท่าไร ใช่ เธอเอาชีวิตกับเรือของเธอไปเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตพวกเขา แต่ข้ารู้จักลิลลี่แต่กาลก่อน เธอเป็นนักขนของเถื่อนชั้นเลิศ และลิลลี่คนนั้นย่อมไม่ทำเรื่องดีๆ หากไม่ได้กำไรงาม
— ลิลลี่ |
ตั้งแต่เจ้าจัดการกับผู้คุมเรือนจำแอ็กเซียมได้ ที่นั่นก็เงียบมาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่เงียบแล้วละ
แชฟรอนน์แห่งอัมบราคือแม่มดที่ทำให้บรูตัสกลายเป็นแบบนั้น ข้าไม่รู้แน่ว่าเธอเป็นผี ผีดิบ หรือสิ่งมีชีวิตที่ชังความตายสักอย่างที่ข้าอาจจะไม่รู้จัก แต่เธออยู่ที่นั่นแน่ๆ เธอเล่นกับศาสตร์มืดและบิดเบือนธรรมชาติด้วยมือเหี่ยวอันเหี่ยวแห้งของเธออยู่
เอาตรงๆ นะ ข้าไม่สนว่าเธอจะกลับมาทำไมหรือว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอเหมือนตุ่มน้ำที่ต้องเจาะให้แตกก่อนจะเชื้อจะลุกลาม
— แชฟรอนน์แห่งอัมบรา |
เจ้าเปิดทางผ่านเรือนจำแอ็กเซียมนั่นได้ดี ข้าเริ่มเชื่อแล้วว่าเรื่องราวที่ข้าได้ยินเกี่ยวกับตัวเจ้ามันเป็นอาจเป็นเรื่องจริงก็เป็นได้
— แชฟรอนน์แห่งอัมบรา |
ทางไปสุสานเรือล่มโดนปิดตายเหรอ? บ้าเอ๊ย... นั่นแหละว่าไอ้ราชันน้ำเค็มนั่นคงรู้ตัวแล้วว่าเจ้าจะไปชิงตัวเนสซ่า
ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จะต้องผ่านทางผ่านนักโทษ ไปตามภูเขา แล้วเดินทางทะลุถ้ำของเมอร์เวลเพื่อกลับออกทะเลไป
ฟังดูแล้วเนสซ่าไม่น่าจะออกไปไกลจากชายฝั่งได้ เธอต้องอยู่แถวนั้นแน่
— สุสานเรือล่ม |
หากเนสซ่าเชื่อว่าเจ้าสามารถใช้ผ้าขี้ริ้วที่เคยเป็นธงนั่นมาเรียกเรือผีได้ ข้าจะไปเถียงอะไรได้เล่า? ข้าไม่ต้องเข้าใจหรอกว่าเธอจะกลับมาหาเราได้อย่างไร แค่รู้ว่าเธอกลับมาหาเราได้ก็พอ
— ธงดำ |
ทางเดินจมน้ำ... จมลงไปใต้น้ำอีกแล้ว แถมไม่มีร่องรอยของเปลือกหอยที่เจ้าเคยใช้ในการระบายน้ำออกไปด้วย
โชคดีที่ยังมีทางอื่นไปยังเรือนจำแอ็กเซียมแล้วไปต่อจากตรงนั้นได้ มันเป็นเส้นทางที่ข้าสำรวจเอง เดินผ่านจุดที่เคยเป็นหนองน้ำโสมม แล้วเดินไปตามตามสันเขาเหนือหนองน้ำนั้นไป
ปัญหาคือ ผู้ที่ปลุกพวกวิญญาณชาวคารุยให้คืนชีพก็ดันเอาโทเทมยักษ์ไปปิดตายทางเข้าเอาไว้ด้วยน่ะสิ
— ปราการคารุย |
หนองน้ำโสมมมันไม่มีกลิ่นอีกต่อไปแล้ว มันถูกล้างเสียจนสะอาด เหมือนกับฝนในฤดูใบไม้ร่วงที่ชะล้างธีโอโพลิสให้สะอาดพอสมควรได้เพียงครั้งเดียวต่อไป
แล้วเหมือนว่าเมื่อเจ้าขัดสิ่งโสโครกเน่าเหม็นออกไป ก็มีปราการคารุยอยู่ข้างใต้อยู่ มันคงถูกสร้างขึ้นโดยกษัตริย์คอมม์เสียเอง บัดนี้ก็กลายเป็นบ้านของ... ข้าไม่รู้ว่าใครด้วยซ้ำ ว่าง่ายๆ ว่าข้าไม่ได้เข้าใกล้เกินไป แต่เหมือนว่ามันจะเป็นชาวคารุยตัวใหญ่ที่โกรธเกรี้ยวในเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ด้วย
— ปราการคารุย |
เจ้าสังหารเทพสงครามของชาวคารุยได้แล้วเหรอ? เจ้าฆ่าเทพได้ด้วยเหรอ?
คือนะ ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไปเลย เบสเทลอาจจะเรียบเรียงถ้อยคำสรรเสริญที่คู่ควรกับตำนานอย่างเจ้าได้ดีกว่าข้า ข้านี่คงมีแค่นี้แหละ รางวัลสำหรับยอดวีรกรรมของเจ้า
— ทูโคฮาม่า |
ข้าหวังว่าจะได้พบเนสซ่าอีก ฝันเหมือนเด็กน้อยตาใสที่หลงเชื่อในเทพนิยาย
ไม่ เธอไม่ใช่พวกเราแล้ว แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นอย่างเมอร์เวล ข้าไม่อยากมองข้ามความเมตตาแบบนั้น ใครจะรู้ละ เผลอๆ เนสซ่าเป็นแบบนี้อาจจะดีกว่า ที่นี่ก็ไม่เหลือบ้านให้เธอกลับมาอยู่แล้วละ
ฟังนะ ข้ารู้ว่าเจ้าทำสุดฝีมือแล้ว ข้าขอบใจเจ้ามาก
— เนสซ่า |
ในเมื่อทางไปสู่ป่าฟรีเชียมันสะดวกแล้ว ข้าก็เดินทางไปสู่ป่าที่อยู่ลึกไปจากนั้น เพื่อดูว่าเรื่องประหลาดที่เราพบเจอที่ชายฝั่งมันเกิดขึ้นในส่วนในของเกาะไหม พอข้าได้เห็นกับตา หัวใจข้าก็แทบแน่นิ่ง
พวกสัตว์ที่น่าสงสารที่อยู่ตรงนั้น... ถูกครอบงำโดยปรสิตอะไรบางอย่าง ข้าว่าพวกมันเหมือนปลวก แต่กัดกินเนื้อหนังและจิตใจแทนไม้ หากข้าเข้าใจถูก พวกมันย่อมมีรังกับราชินีอยู่ที่ไหนสักแห่ง หากเจ้าหามันเจอ จงทำลายมันเสีย เราไม่อยากพบเจอปรสิตพวกนั้นแถวนี้แน่ๆ
— นายหญิงผู้เชิดหุ่น |
เจ้าบอกว่ามีเทพเวรโผล่มาอีกแล้วเหรอ? ใช่ แหงล่ะ เทพเจ้าดึกดำบรรพ์จากยุคสมัยดึกดำบรรพ์ คลานขึ้นมาจากผืนดินเพราะอยากให้ลูกหลานพวกมันจับพวกเราทำเป็นทาสให้หมด
ข้าว่าเราไม่มีทวยเทพแบบนี้น่ะดีแล้ว ฉะนั้น นี่ เอาอะไรสักอย่างไปใช้ในอนาคตเถอะ ดูจากที่มันเป็นอยู่ตอนนี้แล้ว อนาคตน่าจะลำบากแน่
— นายหญิงผู้เชิดหุ่น |
วัตถุโบราณคารุยที่เจ้าถืออยู่น่ะ... หน้าตามันคุ้นมาก ใช่ ข้าเคยเห็นวัตถุที่เหมือนจะเป็นแฝดของมันอยู่ มันติดอยู่ในโทเทมที่ป้องกันทางขึ้นบันไดของทูโคฮาม่า หากข้าเป็นเจ้า... ซึ่งในกรณีนี้ข้าก็ดีใจที่ข้าไม่ใช่เจ้านะ... ข้าคงจะเอาดวงตานั้นไปใส่ในที่ที่มันควรอยู่ มันอาจไม่ช่วยให้เกิดอะไรขึ้นเลย แต่ข้าว่าลองสักหน่อยก็ดี
— ดวงตาแห่งการครองชัย |
ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องที่ลิลลี่เล่ามาก่อนเลย ที่เธอกับลิ่วล้อของเธอทำการบูชายัญในยามพระจันทร์เต็มดวงในยามที่ทะเลเปิด แต่ในเมื่อเกิดเรื่องทุกอย่างขึ้นมาแบบนี้ ข้าก็ยอมคิดใหม่นั่นแหละ
ถ้ามันจะช่วยให้เนสซ่ารอดพ้นจากสายตาของไอ้ราชันน้ำเค็มสารเลวนั่น ข้าก็ยินดีปาดคอพวกคิดกบฏสักคนสองคนกับมือนั่นแหละ
— ราชันน้ำเค็ม |
พวก 'ขุนนาง' ที่เดินลากขาอยู่ข้างนอกนั่นน่ะนะ? พวกนั้นทิ้งโอริอาทไปตายเสียเฉยๆ ยังกับเห็บที่กระโดดหนีหมาที่ตายแล้ว แต่เหมือนว่าพวกเขาจะได้พบสัจธรรมนิดหน่อยน่ะ ถ้าคนมันจะถึงฆาต มีเงินเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยให้หนีพ้นจากที่ตายหรอก
แต่ข้าว่าพวกนั้นอาจจะไม่รู้ตัวหรอก ยังไงพวกมันก็ยังเป็นขุนนางที่สูบเลือดสูบเนื้อชาวบ้านอยู่เหมือนเดิม ตอนนี้มันเห็นได้ชัดกว่าเดิมเท่านั้น
— ชายฝั่งสนธยา |
ข้าเคยมีชีวิตก่อนที่จะมาอยู่ที่ฐานที่มั่นไลออนอาย ถึงมันจะดูไม่ใช่ชีวิตที่ดีนักในสายตาของคนบางคน แต่มันก็ดีพอสำหรับข้า
ลิลลี่กับข้า เราสองคนมักลักลอบขนสุราเพื่อหาเงิน เราทำได้เก่งด้วย เราเป็นคู่ที่ดี เธอหัวไว ข้าใจเย็น จนถึงวันที่ข้าโดนเธอมอมเหล้าแล้วถูกมัดไว้ที่ท่าเรือเพแนนซ์ กว่าพวกการ์ดดำจะมาแกะของขวัญของพวกมันเสร็จ เธอก็ออกเดินทางไปที่ทาร์ทัสได้ครึ่งทางแล้ว
ข้าถึงมาลงเอยที่นี่ไง ใช่ มันเจ็บนิดหน่อยที่ข้าได้เห็นหน้าเธอ แต่ข้าไม่มีสิทธิ์เลือกว่าซากเรือนั่นจะมาเกยตื้นที่ไหนนี่นา?
— การอยู่ร่วมกับลิลลี่ |
เหมือนว่าทูโคฮาม่าจะสร้างร่างขึ้นมาจากชีวิตหลังความตายถิ่นที่ชาวคารุยอย่างเจ้าเชื่อ ข้าบอกตามตรงเลยว่าสงสารพวกเขามาก ชาวคารุยมีประวัติศาสตร์อันย่ำแย่นัก โดนล่าอาณานิคม ถูกจับเป็นทาส กลายเป็นเบี้ยไปรบครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ขนาดตายไปก็ยังถูกเทพของเจ้าจิกหัวใช้อีก
ข้าก็เลยไม่บูชาเทพองค์ไหนเลยไง มันเลวพอๆ กันทั้งนั้น
— วิญญาณชาวคารุยคืนถิ่น |
เหมือนว่าทูโคฮาม่าจะสร้างร่างขึ้นมาจากชีวิตหลังความตายถิ่นที่ชาวคารุยเชื่อ ข้าบอกตามตรงเลยว่าสงสารพวกเขามาก ชาวคารุยมีประวัติศาสตร์อันย่ำแย่นัก โดนล่าอาณานิคม ถูกจับเป็นทาส กลายเป็นเบี้ยไปรบครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ขนาดตายไปก็ยังถูกเทพของพวกเขาจิกหัวใช้อีก
ข้าก็เลยไม่บูชาเทพองค์ไหนเลยไง มันเลวพอๆ กันทั้งนั้น
— วิญญาณชาวคารุยคืนถิ่น |
— GreetA_01.ogg |
— GreetA_02.ogg |
— GreetA_03.ogg |
— GreetA_04.ogg |
— GreetB_01.ogg |
— GreetB_02.ogg |
— GreetB_03.ogg |
— GreetC_01.ogg |
— GreetC_02.ogg |
— GreetC_03.ogg |
— GreetC_04.ogg |
— ByeA_01.ogg |
— ByeA_02.ogg |
— ByeA_03.ogg |
— ByeB_01.ogg |
— ByeB_02.ogg |
— ByeB_03.ogg |
